Voguing i kultura klubowa kojarzą się z ekstrawagancją, sypiącym się brokatem i kolorową powierzchownością. Bożna ściąga ze swoich bohaterów makijaże i
kostiumy. Pokazuje ich saute - delikatnych, wrażliwych, prawie nagich. Mimo że mają różne pochodzenie, kolory i kształty ciała, różną orientację i tożsamość łączy ich wspólna pasja, jaką jest ballroom oraz doświadczenie wykluczenia w heteronormatywnym, transfobicznym społeczeństwie. Poprzez rozmowy i intymne pytania zadawane członkom queerowej rodziny Bożna opowiada własną historię. Powracającymi tematami są: ciało, pragnienia, (nie)możność, samotność, zakończenie, odradzanie się oraz miłość do samego siebie i innych.
Ballroom pokazany jest jako narzędzie autoterapii, odkrywania siebie, zmiany i dorastania. To miejsce, gdzie poszukuje się nowych wzorców - nowej matki i nowego ojca. Pozwala na odzyskiwanie autonomicznej przestrzeni - nie tylko w sensie geograficznym jako miejsca w tkance miejskiej, ale przede wszystkim jako przestrzeni społecznej i tożsamościowej. W ballroomie wyraźnie widać to, co Judith Butler nazywała performatywnością płci. Według badaczki płeć jest konstruktem społeczno-kulturowym. Jest performowana poprzez powtarzalne gesty, wzorce zachowań, ubioru czy odgrywane role społeczne. Kultura ballroom demaskuje jej umowność. Pozwala na reinterpretowanie i podważanie nabytych wzorców. W tym sensie taniec staje się choreograficzną formą oporu wobec zastanego porządku społeczno-politycznego.”Room of Projected Horizons” zwiastuje początek nowej ery: kryzys płci kulturowej i nadejście nowych, płynnych tożsamości. Wystawa w ramach Nagrody Inicjatywy Entry dostępna do 27 sierpnia 2022.
