East News
Zelda Fitzgerald jest prototypem flapper girl. Jej mąż, pisarz Francis Scott Fitzgerald, określał te dziewczyny jako “urocze, kosztowne, mniej więcej 19-letnie”. Zelda nie była typową dobrą dziewczyną – uważano ją za zbyt swawolną, trochę zepsutą i przekorną. Jednocześnie miała w sobie mnóstwo wdzięku, animuszu i ekstrawagancji.
Fitzgeraldowie, często określani mianem „złotej pary”, posiadali wszystko: sławę, pieniądze i wielka miłość. Ich burzliwe życie przez długi czas pozostawało w centrum zainteresowania opinii publicznej wschodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych. Małżonkowie jeździli na dachach taksówek za każdym razem, gdy uznali, że wewnątrz jest za gorąco. Mieli również w zwyczaju wskakiwać do fontann dla ochłody. Byli stałymi bywalcami głośnych prywatek zakrapianych szampanem. Ponadto, południowa piękność w wolnym czasie malowała i pisała: głównie opowiadania i artykuły do magazynów. Jej jedyna ukończona powieść „Save Me the Waltz”, to quasi-autobiograficzna adaptacja wspólnego życia Fitzgeraldów. Zelda przez lata pozostawała muzą swojego męża – bohaterki jego książek zachowywały się jak Zelda, mówiły jak Zelda, ubierały się jak Zelda. A trzeba przyznać, że pierwsza flapper girl szczególnie dbała o wizerunek – była jedną z pionierek opalonej skóry, a całą zimę widywano ją opatuloną futrem. Niewątpliwie, Zelda znalazła się w odpowiednim miejscu w odpowiednim czasie – jej temperament i styl doskonale odzwierciedlał nastroje lat 20. Niestety, koniec drugiej dekady XX wieku wyznaczył tragiczny koniec dla idylli nowojorskich celebrytów. Odkąd u Zeldy zdiagnozowano schizofrenię, większość casu spędzała w sanatoriach i szpitalach. Z kolei dla Scotta beztroskie korzystanie z życia przyczyniło się do rozwoju choroby alkoholowej. Film „O Północy w Paryżu” w reżyserii Woody’ego Allena, świetnie oddaje klimat i aurę lat 20., a główny bohater, podczas wycieczek w czasie poznaje zarówno małżeństwo Fitzgeraldów, jak również szereg innych osobistości z epoki.
