Maminsynek: po czym go poznać? Którzy mężczyźni mają takie skłonności?

W tym artykule:

Po czym poznać maminsynka?
Typowe cechy maminsynka
Maminsynek to stan umysłu – 5 typów maminsynka
Jak przestać być maminsynkiem?

Po czym poznać maminsynka?

Maminsynek to mężczyzna, który wychodzi poza granice naturalnego szacunku wobec matki, traktując jej słowa i opinie jako nadrzędne w swoim życiu. Nie potrafi im się przeciwstawić – czy to z nadmiernego przywiązania, czy z lęku przed samodzielnością. Często postrzega matkę jako osobę nieomylą i niezastąpioną, a nawet pełni wobec niej rolę „opiekuna”, pomagając jej w sprawach, w których jego wsparcie nie jest wcale potrzebne.

Wbrew stereotypowi, maminsynek to nie tylko dorosły „wieczny student” mieszkający w domu rodzinnym i traktujący go jak hotel. W wielu przypadkach są to mężczyźni samodzielni na co dzień, którzy jednak ulegają wpływowi matki w kluczowych momentach – np. przy podejmowaniu ważnych decyzji, zwłaszcza dotyczących życia uczuciowego.

Problem widać szczególnie w związkach, które na pierwszy rzut oka wyglądają idealnie. Partner wydaje się być wymarzonym kandydatem, dopóki nie pojawi się temat jego mamy. Taki mężczyzna zazwyczaj ma świadomość swojej zależności, dlatego rekompensuje partnerce niedogodności, obdarowując ją prezentami i komplementami. Nie zmienia to jednak faktu, że życie z nim bywa przerywane napięciami i sytuacjami związanymi z jego matką.

Typowe cechy maminsynka

Maminsynków wyróżnia kilka cech, które mogą, ale wcale nie muszą występować razem:

Poszukiwanie u partnerki cech matki – maminsynek liczy, że jego partnerka będzie swoistym odzwierciedleniem matki. Docenia zatem wszelkie podobne cechy i wyraża sprzeciw wobec odmiennych od matki poglądów.
Poszukiwanie u matki odpowiedzi na najprostsze pytania – maminsynek woli zadzwonić do mamy, by dowiedzieć się co ile podlewać roślinę lub czym doprawić obiad, zamiast wyszukać informacje w Internecie.
Poleganie na opinii matki przy podejmowaniu kluczowych decyzji – najlepiej, żeby to mama wybrała mieszkanie, samochód i... salę weselną. To ostatnie to wcale nie odosobniony przypadek: wiele związków rozpada się tuż przed rozesłaniem zaproszeń gościom, bo nagle okazuje się, że to ślub bardziej matki niż syna.
Traktowanie aktywności związane z matką jako priorytet – w planach była kolacja na mieście, ale mama zaprasza na domowy obiad? Czas odwołać rezerwację w restauracji.
Liczenie na wybawienie z opałów – dotyczy to głównie maminsynków, którym pobłażano złe zachowanie w szkole czy w towarzystwie za sprawą waleczności matki. W dorosłym życiu chętnie ryzykują i popadają w problemy finansowe, bo wiedzą, że mama i tak pomoże.
Zdawanie relacji z absolutnie wszystkiego – problematyczne jest to w szczególnie w związkach, gdzie naturalnie znaczna część szczegółów powinna pozostać pomiędzy dwójką ludzi.
Naśladowanie matki – niezmiernie często np. łamacze serc dorastali u boku swoistych femme fatale.
Zastępowanie matce specjalisty – objawia się u mężczyzn, których matki mają nieprzepracowane traumy, a „leczy” je tylko obecność syna.
Podążanie za spisanym przez matkę planem na życie – dotyczy matek, które wiedziały od początku, czym charakteryzuje się idealny najlepszy przyjaciel syna, do jakiej szkoły pójdzie syn i w jakim zawodzie będzie pracował.

Maminsynek to stan umysłu – 5 typów maminsynka

Do maminsynków zaliczyć można mężczyzn różnego typu – wywodzących się z różnych rodzin. Ich zachowanie często definiuje to, jakim typem osobowości jest matka i z jakimi problemami się zmaga. Wyszczególnić można pięć podstawowych typów.

Typ 1: Uwodziciel

Maminsynek-uwodziciel nie należy do mężczyzn poszukujących przygód na jedną noc. On chce kochać – ale bardziej z poczucia obowiązku niż z prawdziwego uczucia. W jego świecie matka pełni rolę femme fatale: pewnej siebie, świadomej własnej atrakcyjności kobiety, uwielbiającej męskie towarzystwo i zawsze skupiającej na sobie uwagę otoczenia. To jej głos był najgłośniejszy i to ona zawsze miała rację.

Dorastając, syn uczył się, że jego zadaniem jest podziwiać matkę. Słyszał, jak narzeka na kobiecą samotność, a jednocześnie obserwował, jak z pogardą odrzuca kolejnych kandydatów, twierdząc, że nikt nie jest wystarczająco dobry. Krytyka wobec innych kobiet – sąsiadek, koleżanek czy matek kolegów – była normą. W efekcie to ona stała się dla niego jedynym, niedoścignionym ideałem kobiety.

Jeśli mężczyzna nie przepracuje tego doświadczenia, powiela wzorzec matki. Udaje macho, flirtuje, czaruje i pragnie zachwycać. Potrafi sprawiać przyjemność kobietom i z zaangażowaniem okazuje uczucia – lecz tylko pozornie. W rzeczywistości zatrzymuje się na etapie „starania”, odgrywając wyuczony scenariusz zamiast przeżywać prawdziwe emocje. Szuka ideału, o którym wie, że nie istnieje, i ostrzega: „nie próbuj mnie pokochać”. Niejednokrotnie samą selekcję potencjalnych partnerek przejmuje matka – wskazując ich wady. Trudno jednak stwierdzić, czy robi to z nadzieją na znalezienie doskonałej synowej, czy raczej po to, by syn, podobnie jak ona, nigdy nie zaznał szczęśliwego związku.

Typ 2: Mama zawsze obroni

Matki takich maminsynków od najmłodszych lat walczyły jak lwice. Na wywiadówkach toczyły spory z nauczycielami, grożąc skargami do kuratorium, bo były przekonane, że syn jest geniuszem, a to szkoła nie potrafi tego docenić. Starannie selekcjonowały jego znajomych, decydując, kto jest „godny”, a kto stanowi złe towarzystwo. Chroniły dziecko przed trudnościami życia, prowadząc go niemal za rękę także w dorosłości – bo przecież mama zawsze przyjdzie z pomocą.

Podczas gdy inne matki pozwalały synom ponosić konsekwencje pierwszych błędów – np. po imprezie kazały radzić sobie samemu – matka przyszłego maminsynka już po kilku minutach jechała po niego, kładła do łóżka, podawała aspirynę i smażyła jajecznicę. Gdy pojawiały się problemy finansowe, spłacała jego długi, łagodziła konflikty z właścicielem mieszkania czy nawet przygotowywała prace na studia.

Taki mężczyzna wyrasta na najbardziej egoistyczny typ maminsynka. Nie szuka wyjścia z tej zależności, bo jest mu w niej wygodnie. Często wręcz wykorzystuje matkę, a gdy ta odmawia pomocy – oczekuje tego samego od partnerki, przenosząc na nią schemat relacji.

Typ 3: lekarstwo na zło

Ten typ maminsynka wyrasta z relacji z matką, która sama była osobą zranioną – zdradzaną, oszukiwaną, upokarzaną, a czasem nawet doświadczającą przemocy. Nie miała okazji przepracować traum ze specjalistą, bo w tamtych czasach nie było to powszechne, a później wydawało się już „za późno”.

Dla niej syn stał się antidotum na cierpienie – miał żyć lepiej, szczęśliwiej i inaczej niż ona. Przekazywała mu pozornie dobre wartości, lecz stale odnosiła się do własnych bolesnych doświadczeń. W praktyce chłopiec pełnił rolę powiernika, partnera do rozmów czy wręcz terapeuty. Słuchał, wspierał, pomagał, ale sam nie mógł liczyć na wysłuchanie – chyba że rozmowa znów prowadziła do historii matki. Takie kobiety nie kierują się złą wolą, lecz brakiem pomocy psychologicznej, która dopiero od niedawna jest czymś naturalnym i dostępnym.

Dorastając, „maminsynek-lekarstwo na zło” staje się człowiekiem pozbawionym pewności siebie. Nauczył się, że zawsze musi być dostępny dla matki, dlatego reaguje na każde jej wezwanie. W dorosłym życiu często wybiera partnerki z trudną przeszłością – bo zna i rozumie rolę słuchacza i wspierającego, sam jednak rzadko mówi o sobie.

Typ 4: mama wie najlepiej

Ten typ maminsynka uchodzi za najmniej skrajny i zwykle pochodzi z domów, w których panowała dobra atmosfera, ale też nadmierna opiekuńczość. W przeciwieństwie do matek „wojowniczek”, które walczyły na wywiadówkach o wyższe oceny, matki „wiedzące najlepiej” akceptowały, że syn ma problemy w nauce czy z zachowaniem. Tłumaczyły nauczycielom, że to kwestia ADHD, dysleksji, sportowych treningów, burzy hormonów czy gier komputerowych – i że „taki po prostu jest”.

Nie próbowały udowadniać, że dziecko jest wyjątkowe czy najzdolniejsze. Zamiast tego przejmowały za nie decyzje – od wyboru obozu wakacyjnego po zakup ubrań. Z troski, ale też z nadmiernej kontroli, wyręczały syna także w dorosłości. Potrafiły ingerować nawet w sprawy kluczowe – np. rozbijały przygotowania do ślubu, krytykując wybór orkiestry, alkoholu czy samej koncepcji rozdzielności majątkowej. To one wskazywały, gdzie syn powinien mieszkać, jaką pracę podjąć i która kobieta będzie „odpowiednia”, by się nim zajmować – zamiast być jego równorzędną partnerką.

Typ 5: „nie mówmy tylko o mamie”

Ten typ maminsynka na pierwszy rzut oka przypomina prawdziwego macho. Jest świetnym sąsiadem, partnerem czy kolegą z pracy. Potrafi dać kobiecie poczucie bezpieczeństwa i sprawić, że zakochane uniesienia nie są tylko domeną młodości. Sprawia wrażenie ideału – aż do chwili, gdy na scenę wkroczy jego matka, despotyczna i konfliktowa. Wtedy macho nagle zamienia się w tchórza, chowającego głowę w piasek. Zaczyna przepraszać, tłumaczyć i obiecywać poprawę, a nawet szczerze opowiada, skąd bierze się jego trudna relacja z matką.

By zrekompensować napięcie, zasypuje partnerkę gestami – kupuje kwiaty, gotuje romantyczną kolację, organizuje spotkania ze znajomymi czy wręcza prezenty idealnie trafione w jej pragnienia. Jednak to tylko sposób na odwrócenie uwagi od problemu, który i tak powróci przy kolejnej konfrontacji z opiniami i poglądami matki.

„Nie mówmy o mamie” to typ słaby psychicznie i mocno związany z rodzicielką. Nie umie sprzeciwić się jej zdaniu – gdy krytykuje jego partnerkę, milczy, a później przeprasza za matkę. To efekt dzieciństwa, w którym nie miał prawa do własnej tożsamości, bo matka decydowała o wszystkim już od najwcześniejszych lat. Choć nie chce wracać do bolesnych wspomnień, w głębi serca pragnie, by matka w końcu zaakceptowała go jako samodzielną osobę.

Jak przestać być maminsynkiem?

Mamisynek to stan kształtujący się przed lata – niełatwo przestać nim być. Wymaga to pracy na na następujących płaszczyznach:

Podejmij współpracę z psychologiem lub terapeutą – to szczególnie ważne przy trudnościach wynikających z nieprawidłowego wychowania.
Buduj własny światopogląd – analizuj swoje myśli i uczucia, oddzielając je od opinii przejętych od matki; pomocne będą rozmowy z psychologiem, notatki i szczere rozmowy z bliskimi.
Przestań żyć według narzuconego planu – zamiast realizować cudzy (mamy) scenariusz, kieruj się własnymi emocjami i rozumem.
Ucz się samodzielności – Internet to świetne źródło wiedzy, a na rozwój niezależności nigdy nie jest za późno.
Częściej podejmuj decyzje – wybieraj, gdzie pójdziesz, gdzie spędzisz wakacje, co kupisz; próbuj nowości i eksperymentuj.
Ogranicz częste kontakty z mamą – telefon raz dziennie nie jest konieczny, a nowe przepisy kulinarne można wypróbować samodzielnie, bez pytania o szczegóły.
Wyznacz granice w pomocy dla mamy – pomagaj tylko w sprawach naprawdę potrzebnych, zamiast spełniać każde drobne zachcianki.
Rozmawiaj z partnerką o temacie matki spokojnie – bez emocji, co pozwoli spojrzeć na przeszłe konflikty bardziej obiektywnie.
Mów dobrze o partnerce – unikaj narzekania i skup się na pozytywnych cechach, by zmienić obraz, jaki ma o niej Twoja matka.
Nie zastępuj matki inną kobietą – np. partnerką; dbaj o równowagę w relacji, a jeśli planujesz ślub, rozważ rozwiązania chroniące niezależność (np. rozdzielność majątkowa).