"Ten film wypełni pustkę po Konkursie Chopinowskim". Nigdy jeszcze nie byliśmy tak blisko pianistów

Konkurs Chopinowski skończył się. "Jak żyć?" - pytają widzowie, którzy przez 4 tygodnie żyli muzyką Chopina. Okazuje się, że świetnym uzupełnieniem pustki w sercu może być dokument "Pianoforte". 25 listopada 2024 roku polski film dokumentalny „Pianoforte” w reżyserii Jakuba Piątka, wyprodukowany przez Macieja Kubickiego, odniósł bezprecedensowy sukces podczas 52. Międzynarodowej Gali Nagród Emmy w Nowym Jorku. Produkcja zwyciężyła w kategorii Arts Programming, stając się pierwszym polskim dokumentem w historii, który zdobył tę prestiżową nagrodę.

To międzynarodowe wyróżnienie przyznane przez International Academy of Television Arts and Sciences (IATAS) uplasowało „Pianoforte” ponad takimi światowymi tytułami jak brytyjski „Robbie Williams”, argentyński „Virgilio” czy japoński „Who I Am Life”. Galę, której gospodarzem był indyjski komik i aktor Vir Das, zdominowało 56 nominacji z 21 krajów – ale to właśnie polska produkcja skradła cały show.

Unikalne spojrzenie na Konkurs Chopinowski

„Pianoforte” zabiera widzów za kulisy XVIII Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina, który odbył się w Warszawie w 2021 roku. Konkurs ten, uznawany za jeden z najbardziej prestiżowych na świecie, zgromadził 87 pianistów w pierwszym etapie, z których tylko 12 trafiło do finału.

Film odsłania kulisy rywalizacji, pokazując emocje, stres i presję, z jaką młodzi pianiści mierzą się na scenie i poza nią. Piątek ukazuje świat, w którym perfekcja wymaga ogromnego poświęcenia – od dzieciństwa aż po dorosłość – i gdzie za każdym dźwiękiem kryją się lata samotnych ćwiczeń, utraconych przyjaźni i odłożonego życia prywatnego.

Bohaterowie „Pianoforte”

Głównymi bohaterami są młodzi pianiści z różnych stron świata – m.in. Leonora Armellini z Włoch, Hao Rao z Chin, Eva Gevorgyan oraz Alex Gadjiev. Ich historie to opowieści o wyrzeczeniach, rodzicielskich decyzjach i nieustępliwej determinacji.

Hao Rao pochodzi z górniczego miasteczka w Chinach, jego rodzice prowadzą warzywniak – a on jest pierwszym muzykiem w rodzinie. Każdego tygodnia pokonywał 30 godzin pociągiem, by dostać się do swojego nauczyciela. Leonora i Alex z kolei wywodzą się z rodzin o muzycznych tradycjach.

To właśnie oni nadają filmowi rytm – ich emocje, słabości i wewnętrzne zmagania czynią „Pianoforte” opowieścią nie tylko o muzyce, lecz także o ludzkiej kruchości i odwadze.

Dlaczego jury doceniło „Pianoforte”?

O sile filmu przesądziła jego emocjonalna prawda i głębokość narracyjna. Jakub Piątek nie skupia się na zwycięzcach, lecz na wewnętrznych podróżach każdego uczestnika. Pokazuje, że nawet ci, którzy nie trafiają na podium, przeżywają historie pełne pasji i bólu.

Reżyser porównuje Konkurs Chopinowski do olimpiady świata pianistycznego – uczestnicy trenują latami, często nawet po 10 godzin dziennie, w izolacji i pod ogromną presją. Kamera śledzi ich wysiłek, zmęczenie i chwile euforii, oddając atmosferę „tygla emocji”, w którym rodzi się wielka sztuka.

Film porusza też temat samotności, presji rodzinnej i braku życia towarzyskiego, które często towarzyszą karierze artystycznej. Właśnie ta szczerość, połączona z kunsztem wizualnym i intymnymi wywiadami, sprawiła, że „Pianoforte” znalazło się w gronie najlepszych dokumentów świata.

Za kulisami powstania filmu

Tworzenie „Pianoforte” było równie ryzykowne, co emocjonujące. Ekipa filmowa wybrała swoich bohaterów jeszcze przed rozpoczęciem konkursu, nie mając pewności, jak daleko zajdą. Piątek zdecydował, że opowie ich historię niezależnie od wyniku.

Zespół uzyskał wyjątkowy dostęp do kulis – do sal prób, garderób, chwil załamania i triumfu. Uniknięto typowego patosu – zamiast pomników artystów są tu ludzie z krwi i kości: płaczą, wątpią, śmieją się, grają.

Producent Maciej Kubicki i reżyser współpracowali z Narodowym Instytutem Fryderyka Chopina, zachowując pełną dyskrecję wobec uczestników konkursu. Dzięki temu film pokazuje prawdziwe, niepozowane emocje – od euforii po rozczarowanie.

Sukces większy niż statuetka

Triumf „Pianoforte” na gali Emmy to nie tylko nagroda, ale też uznanie dla polskiego kina dokumentalnego. To film, który łączy widzów niezależnie od kraju i języka – poprzez emocje, które rozumie każdy: ambicję, lęk, determinację i nadzieję.

Jak powiedział jeden z widzów po seansie w Szwajcarii:

„Wczoraj nie wiedziałem nic o Chopinie. Dziś przesłuchałem wszystko, co znalazłem na YouTube.”

„Pianoforte” to nie tylko dokument. To doświadczenie, które zostaje w sercu – i dziś także symbol polskiej doskonałości w światowym kinie.

Gdzie oglądać „Pianoforte”?

Film jest dostępny w serwisie HBO Max, gdzie widzowie z całego świata mogą zobaczyć kulisy Konkursu Chopinowskiego i poznać młodych pianistów, którzy poruszyli świat swoją muzyką i szczerością.