Ten film twórcy "Psów" narusza narodowe tabu. Zmienia optykę na polską historię
„Pokłosie” to film Władysława Pasikowskiego, który podejmuje trudny temat mordu Żydów przez Polaków w Jedwabnem. Odkryj mroczny thriller, który zmienia spojrzenie na polską historię.
Spis treści:
- „Pokłosie” – pasja reżysera w obliczu trudnej historii
- Władysław Pasikowski i jego podejście do narodowych tabu
- Morderstwo Żydów w Jedwabnem – historia w „Pokłosiu”
- Pokłosie jako thriller – jak Pasikowski łączy gatunki filmowe?
„Pokłosie” – pasja reżysera w obliczu trudnej historii
W 2012 roku na ekranach kin zadebiutował film „Pokłosie” w reżyserii Władysława Pasikowskiego, który porusza trudny i bolesny temat polsko-żydowskich relacji w czasie II wojny światowej. Opowiada historię dwóch braci – Franciszka (Ireneusz Czop) i Józefa Kalinów (Maciej Stuhr), którzy, mimo różnic w życiu i przekonaniach, muszą zmierzyć się z przeszłością, której nie da się łatwo zapomnieć. Pasikowski, reżyser znany z podejmowania kontrowersyjnych tematów, tym razem nie tylko wchodzi w historię, ale także zadaje niewygodne pytania, które mają szansę wpłynąć na sposób, w jaki postrzegamy naszą narodową tożsamość.
Pasikowski, mimo że nigdy nie używa wprost słowa „Jedwabne”, poprzez fabułę „Pokłosia” oddaje hołd pamięci ofiarom mordu Żydów przez Polaków w 1941 roku. Reżyser świadomie unika retrospekcji, koncentrując się na „tu i teraz” – współczesnej Polsce, w której temat mordu Żydów przez Polaków pozostaje wciąż wypierany lub ignorowany. Pasikowski ukazuje, jak historia wpływa na naszą teraźniejszość i jak narodowa świadomość kształtuje nasze postawy.
Władysław Pasikowski i jego podejście do narodowych tabu
„Pokłosie” to kolejny film Pasikowskiego, który podejmuje trudny temat narodowego tabu. Reżyser, który zyskał rozgłos dzięki filmowi „Psy” i ukazaniu mrocznej strony polskiej transformacji ustrojowej, teraz sięga po kolejne niewygodne kwestie. Wcześniej próbował odkrywać brutalną rzeczywistość wojny bałkańskiej w „Demonach wojny wg Goi”, a teraz, w „Pokłosiu”, stawia pytanie o moralną odpowiedzialność Polaków za zbrodnie wojenne, których dokonali na Żydach. Pasikowski zgrabnie łączy popularną formę kina sensacyjnego z tematami, które wciąż budzą kontrowersje.
Film, jak mówi producent Dariusz Jabłoński, powstał z potrzeby serca. „Pokłosie” nie jest jednak tylko filmem o przeszłości, ale również o współczesnej Polsce, w której temat mordu Żydów przez Polaków wciąż jest trudny do przepracowania. Film ten nie dzieli społeczeństwa na „tych dobrych” i „złych”, ale raczej zmusza do refleksji nad naszą odpowiedzialnością za wydarzenia sprzed lat.
Morderstwo Żydów w Jedwabnem – historia w „Pokłosiu”
Mimo że reżyser nie odnosi się bezpośrednio do mordu w Jedwabnem, to temat ten jest jednym z głównych motywów filmu. W 1941 roku, w miasteczku Jedwabne, polscy mieszkańcy zamordowali swoich żydowskich sąsiadów. „Pokłosie” stara się oddać tę przeszłość, pokazując, jak daleko sięga jej cień w polskiej rzeczywistości. Historia braci Kalinów to opowieść o zderzeniu współczesności z bolesną przeszłością, o trudnościach w zmierzeniu się z własnymi grzechami narodowymi.
Główny wątek fabularny związany z macewami – elementami żydowskiego cmentarza, które zostały użyte do budowy dróg – stanowi symboliczne odniesienie do tej niechlubnej części polskiej historii. Wydarzenia te, choć przedstawione w kontekście współczesnym, zmuszają bohaterów do ponownego przemyślenia tego, co miało miejsce w przeszłości.
Pokłosie jako thriller – jak Pasikowski łączy gatunki filmowe?
„Pokłosie” to nie tylko film historyczny, ale także thriller, który trzyma widza w napięciu. Pasikowski doskonale operuje konwencją gatunkową, łącząc elementy thrillera, kryminału i horroru, co sprawia, że film zyskuje na atrakcyjności. Reżyser umiejętnie stopniuje napięcie, budując atmosferę niepokoju. W „Pokłosiu” każdy detal ma znaczenie – bliskie plany, mroczne kadry, muzyka, która potęguje atmosferę niepewności. Pasikowski wie, jak wykorzystywać typowe dla amerykańskiego kina gatunkowego zabiegi, by stworzyć na ekranie napięcie, które sprawia, że widz nie może oderwać wzroku.
Film jest także pełen symboli, które potrafią pobudzić wyobraźnię. Jednym z takich momentów jest scena pożaru, w której stojące w płonącym zbożu macewy są metaforą nie tylko samej tragedii, ale i przemilczanych, niewygodnych wspomnień. Pasikowski doskonale łączy formę sensacyjnego thrillera z głębszymi, emocjonalnymi pytaniami o naszą narodową tożsamość. Film można obejrzeć w serwisie Netflix.