Bulimia - co to jest?

Bulimia to zaburzenie odżywania o charakterze kompulsywnym. Oznacza to, że osoba dotknięta tym schorzeniem wykonuje wszystkie czynności pod wpływem pozornie niemożliwego do powstrzymania wewnętrznego impulsu, nakazu. Jest to choroba epizodyczna, na którą składają się cykle napadów obżarstwa i wyrzutów sumienia oraz etapy wyciszenia.

Bulimia to schorzenie na tle nerwowym, wynikające najczęściej z nadmiaru stresu i presji otoczenia. Cierpią na nią głównie młode kobiety, zwłaszcza te wchodzące dopiero w okres dojrzewania. Paliwem napędowym zaburzeń bulimicznych jest niska samoocena, nieustanne porównywanie się z innymi oraz krytyka ze strony najbliższych osób.

Na bulimię umiera średnio 2% chorujących na nią osób. Warto jednak pamiętać, że w statystykę tą wliczone są jedynie przypadki zdiagnozowane. Choć najczęściej choroba ta jest leczona poprzez psychoterapię, istnieją przypadki wyleczenia bulimii bez udziału specjalisty. Istotna jest zarówno odpowiednio wczesna diagnoza, jak i okazanie wsparcia chorej osobie.

Na czym polega bulimia?

Bulimia to schorzenie, w którym emocje odgrywają bardzo dużą rolę. Pierwszym etapem jest niekontrolowany, wilczy apetyt, prowadzący do pochłonięcia bardzo dużych ilości jedzenia. Utrata kontroli nad spożywaniem pokarmu może prowadzić do przyjęcia nawet 2-3 tysięcy kalorii w ciągu zaledwie godziny. Najczęściej bodźcem do tego typu zachowania jest nerwowa sytuacja, kłótnia w szkole czy ostra krytyka ze strony bliskiej osoby. Jedzenie pełni rolę neutralizatora stresu i ma za zadanie sprawić, że bulimik poczuje się lepiej. Najczęściej takie epizody mają miejsce pod osłoną nocy lub w czasie, gdy żadnego z domowników nie ma w domu.

Pochłanianie pokarmu zazwyczaj zostaje przerwane przez dolegliwości fizyczne, takie jak ból brzucha czy nudności. Wtedy osoba chora w pełni zdaje sobie sprawę, ile właśnie zjadła. Pojawia się uczucie wstydu i poczucia winy, a także chęć oczyszczenia się, wyrzucenia z siebie wszystkiego. Bulimik tłumaczy sobie, że pozbywając się "dowodów zbrodni" przywróci porządek i będzie mógł żyć dalej. Idzie więc do toalety i zmusza się do zwymiotowania wszystkiego, co do tej pory zjadł. W ten sposób odzyskuje pewien spokój ducha - aż do wystąpienia następnego epizodu.

Niejednokrotnie etap wymiotowania zastępowany jest drakońską i wyniszczającą dietą. W ten sposób bulimik chce ukarać swoje ciało i umysł za pochłonięcie dużych ilości jedzenia. Ogranicza więc spożywane porcje do minimum lub w ogóle odmawia przyjmowania jakichkolwiek pokarmów. Stan taki trwa zazwyczaj kilka dni, w konsekwencji prowadząc do kolejnego ataku wilczego głodu. Ten rodzaj bulimii jest zdecydowanie groźniejszy od poprzedniego, ponieważ prowadzi do wycieńczenia organizmu pod każdym względem. Ciało, do którego nie są dostarczane wymagane witaminy, minerały i składniki odżywcze zaczyna się buntować. Bulimik łatwo i często łapie infekcje, łamie kości, nie wysypia się, ma ziemistą cerę, a jego włosy są pozbawione blasku.

Bulimia - objawy

Bulimia to choroba ściśle związana z wyrzutami sumienia i odczuwanym przez chorego wstydem. Emocje te zmuszają bulimika do ukrywania przed najbliższymi swojego problemu. Poczucie winy w połączeniu z niską samooceną budują w chorym przekonanie, że rodzina i przyjaciele nie zrozumieliby jego problemu lub potraktowali go jak coś obrzydliwego.

Objawy bulimii jest bardzo ciężko dostrzec nie tylko ze względu na konspirację chorego. Najczęściej bulimicy to osoby o wadze prawidłowej lub lekkiej nadwadze, pozornie niemający problemów z dobrym i zdrowym odżywianiem. Inaczej niż w przypadku anorektyków, u chorych na bulimię choroba rzadko wpływa na zmianę sylwetki ciała.

Głównymi objawami bulimii są:

  • wilczy apetyt i cykliczne napady głodu, prowadzące do pochłonięcia dużych ilości jedzenia naraz,
  • niska samoocena, a nawet depresja,
  • obsesja na punkcie własnego wyglądu, w szczególności wagi,
  • ocenianie innych przez pryzmat ich powierzchowności,
  • stosowanie środków przeczyszczających lub wywoływanie wymiotów,
  • przesadne, wręcz obsesyjne zainteresowanie kalorycznością i składem odżywczym wszystkich przyjmowanych pokarmów,
  • wdrażanie wyniszczających, drakońskich diet.

Kogo najczęściej dotyka bulimia?

Bulimia to choroba, na którą najczęściej cierpią kobiety w wieku nastoletnim. Okres burzy hormonalnej, gwałtowny rozwój poszczególnych partii ciała i nieustanne porównywanie się z innymi to idealne warunki do rozwoju tego zaburzenia. Bardzo często łączy się ona z innymi schorzeniami, takimi jak depresja, nerwica czy nawet anoreksja.

Bulimia jest chorobą, której podłoże stanowią wstyd oraz niska samoocena. Społeczny nacisk na idealną powierzchowność i niemiłe słowa ze strony rówieśników dodatkowo napędzają jej rozwój. Na bulimię najczęściej zapadają młode kobiety, ponieważ ich poczucie własnej wartości oraz pewność siebie najczęściej budowane są na podstawie wyglądu.

Jak walczyć z bulimią?

Bulimia to choroba, mająca swoje korzenie w psychice człowieka. Jej leczenie nie jest proste, może potrwać wiele lat i wymagać poświęceń również ze strony najbliższych choremu osób. Jest to jednak zaburzenie w pełni uleczalne, dlatego warto walczyć i podejmować kolejne próby terapii.

Pierwszym krokiem w walce z bulimią jest zasięgnięcie pomocy specjalisty. Psycholog lub terapeuta po wstępnym rozpoznaniu są w stanie ocenić stan chorego oraz zdecydować o ewentualnym zaangażowaniu kolejnych lekarzy. W leczeniu bulimii istotne jest dokładne przestrzeganie zaleceń oraz uczęszczanie na psychoterapię.

Ważne jest również wsparcie najbliższego otoczenia. Istotne jest to, by nie krytykować i nie obrażać się, gdy bulimikowi przydarzy się kolejny epizod związany z jedzeniem. Warto pamiętać o tym, że choroba ta ma charakter kompulsywny, czyli działania podejmowane są pod wpływem impulsu organizmu. Nie zawsze chory jest w stanie przeciwstawić się pragnieniom własnego ciała, jednak zawsze warto zachęcać go do podjęcia kolejnej próby walki.

Jak pomóc osobie chorej na bulimie?

Bulimia to schorzenie wpływające nie tylko na życie osoby chorej, ale również jej najbliższych. Bulimik zazwyczaj nie jest w stanie sam poradzić sobie ze swoją psychiką, dlatego wsparcie otoczenia jest niezwykle ważne. Istotne jest to, by powstrzymać się od oceniania postępów chorego i nie oskarżać go o celowe działanie wbrew zaleceniom.

Dla organizmu osoby chorej na bulimię ważne jest to, by powrócić do zdrowej, zbilansowanej diety. Spożywanie regularnych posiłków pomaga w uregulowaniu pracy układu pokarmowego i powstrzymuje uczucie wilczego apetytu. Zdrowy jadłospis pomoże również w uzupełnieniu braków pod postacią witamin, minerałów i składników odżywczych. W ramach pomocy choremu warto więc zaaranżować wizytę u dietetyka, doświadczonego w pomocy osobom chorym na bulimię.

Pierwszym krokiem w celu odzyskania kontroli nad życiem i żywieniem jest psychoterapia. Jeśli w twoim otoczeniu znajduje się osoba, cierpiąca na bulimię postaraj się namówić ją na spotkanie ze specjalistą. Istotne jest to, by nie oceniać jej postępowania, nie straszyć i nie próbować lekceważyć jej uczuć. W rozmowie z bulimikiem staraj się okazać jak najwięcej zrozumienia, zadeklarować chęć pomocy i przede wszystkim słuchać.

Bulimicy to osoby o niskim poczuciu własnej wartości, często chorujący również na depresję czy nerwicę, Warto zachęcić ich do podjęcia terapii w kierunku poprawy stanu psychicznego. Nie zaszkodzi również pomóc choremu w podniesieniu samooceny np. poprzez zabranie go do fryzjera czy na zakupy. Często mała zmiana staje się pierwszym krokiem, prowadzącym do przełamania pacjenta i odbudowania jego wiary w siebie. Akceptacja, zrozumienie i chęć pomocy są istotne zwłaszcza w przypadku, gdy bulimią dotknięta jest osoba młoda, wciąż budująca swój system wartości.