Aleksandra Zawadzka, ELLE.pl: Akcja serialu osadzona jest głęboko w drugiej połowie lat 90. Jak wyglądała wtedy Polska - także dosłownie?

Weronika Orlińska: Lata 90. to czas przemian, nie tylko gospodarczych, ale i społecznych. Dostępność zachodnich programów telewizyjnych i możliwość podróżowania widoczne wpłynęły na wygląd ulic większych miast. Prowincja zawsze dużo wolniej ulegała transformacji, zawsze była bardziej konserwatywna jeżeli chodzi o wygląd mieszkańców. Był to okres kontrastów, kolorowej młodzieży, starającej się dogonić zachodnie trendy i stonowanego, przyzwyczajonego do szarości starszego pokolenia. Rozkwit bazarów, pojawienie się second handów i pierwszych centrów handlowych dawały nowe możliwości zakupu zagranicznych ubrań, powszechnie uważanych wtedy za lepsze. Co odważniejsi zaczęli również eksperymentować z modą.

Netflix: nowości na lipiec 2021. Co warto obejrzeć w tym miesiącu? Najlepsze filmy i seriale [LISTA PREMIER]>>

Ten moment końca wieku i końca dekady widać w garderobie bohaterów?

Na pewno po detalach możemy się zorientować w jakiej epoce jesteśmy, ogólna atmosfera wspaniale przenosi nas do końca lat 90. Natomiast na głównych bohaterach nie zobaczymy kostiumów ściśle definiujących ten czas. Są to kostiumy, jak ja to nazywam, ponadczasowe, które bardziej definiują postać, a nie czas.

Jak ubrania korespondują w "Rojst’97" z opowiadaną historią? Mam wrażenie, że mrok spowił nie tylko atmosferę, ale tę szarość widać także i na ubraniach bohaterów.

Historia "Rojst’97", jak i poprzedniego sezonu, jest dosyć mroczna. Dużo tu mamy tajemnic, zwrotów akcji i niedomówień. Jestem zwolenniczką niezbyt szerokiej palety barw - szczególnie na głównych bohaterach uwielbiam kolory stonowane i szarobure. Moim zdaniem uwiarygodniają postać, są prawdziwsze. Starałam się, aby wygląd aktorów był spójny z opowiadaną historią i aby korespondował z małomiasteczkowym klimatem opowieści.

W tym przypadku kostiumy "nie grają pierwszych skrzypiec". Są narzędziem pracy pomagającym aktorom wykreować postać. Mam nadzieję, że pomagają też widzowi wczuć się w atmosferę serialu.

Czy w kreacjach bohaterów są ukryte symbole, które możemy odczytywać przez pryzmat ich ubrań? 

Przygotowując kostiumy muszę bardzo dobrze poznać bohatera i jego życie. Nie zawsze wszystko wynika ze scenariusza, wiele rzeczy trzeba dopowiedzieć samemu, skonstruować jego historię. Gdzie mieszka, jakim samochodem jeździ, jakie ma hobby? Wszystko wbrew pozorom ma wielkie znaczenie. Często z reżyserem i aktorami wymyślamy całe historie, aby dobrze osadzić postać i uwiarygodnić wygląd. To wpływa na ostateczny wizerunek. Czasami w drobnych symbolach nawiązuję do tych wymyślonych historii, które wplatają się w scenariusz, na przykład czerwoną wstążką.

Jesteście fanami "Szkoły dla elity" czy "Plotkary"? "Książęta" to nowy serial Netflix, który musicie obejrzeć>>

Policjantka Anna Jass wyróżnia się swoim stylem na tle innych: dlaczego?

Jeżeli chodzi o Annę Jass, zdecydowanie wyróżnia się na tle innych bohaterów. Ma bardzo silny charakter, jest bezkompromisowa, zdeterminowana, ale też skrywa tajemnice. Przyjechała z dużego miasta i to widać. Jej wygląd odstaje od wyglądu reszty bohaterów. Moim zdaniem główny bohater powinien posiadać „moce”. W tym przypadku jest to prosta kurtka skórzana i kowbojki. Męskie koszule i jeansy to dodatkowy atut. Cały kostium jest niezwykle prosty i w tym tkwi jego siła, doskonale odzwierciedla charakter bohaterki.

Jak wyglądało budowanie wizualne postaci głównych bohaterów serialu?

O budowaniu wyglądu bohaterów wspomniałam już wcześniej. Trzeba zbudować historię bohatera, aby jego kostium był wiarygodny i pomagał aktorowi w tworzeniu postaci. Jest to proces. Najpierw zbieram materiały, oglądam zdjęcia z danego czasu, sięgam do filmów dokumentalnych, niekoniecznie związanych tematycznie ale z danego okresu. Następnie spotykam się z reżyserem i omawiamy ogólnie wygląd postaci. Po zgromadzeniu kostiumów następuje najprzyjemniejszy, ale i najbardziej stresujący moment, czyli miary aktorskie. Wtedy to przymierzając kolejne kostiumy oraz robiąc burze mózgów z reżyserem i aktorem, konstruujemy postać. Tak naprawdę wtedy „rodzi się" bohater, jego wizerunek. Mój kostium dopełnia wyobrażenie o bohaterze i od tego momentu staje się on realną postacią.

Ile ubrań użytych w kostiumach to te vintage, pochodzące realnie z lat 90.?

W "Rojst’97", jak i w innych moich filmach i serialach, przeważająca część kostiumów to rzeczy oryginalne z danej epoki. W tym przypadku śmiało mogę powiedzieć, że 90% ubrań pochodziło z lat 90.

Skąd pochodzą?

Uwielbiam polować na ubrania z poprzednich dekad. Wygrzebuję je w second handach, na bazarach, czasem od ulicznych sprzedawców. Przekopuję internet, czasem jakieś ciocio-babcie chcą się pozbyć starych rzeczy i ja to chętnie przejmuję. Mam też swój ukochany magazyn kostiumów na Marynarskiej, gdzie zawsze mogę znaleźć potrzebne kostiumy.

Poprzednio klimat Rojst sięgał do lat 80., teraz jesteśmy dekadę później. Czy są jakieś punkty wspólne dla tych dziesięcioleci, które można zauważyć wizualnie w serialu?

Obie serie "Rojsta" były wymyślone i pokazane podobnie, czasem lekko przerysowane, "brudnawe", ze zdecydowanym akcentem na stylistykę małego miasteczka. W obu seriach mamy jednak bardzo odstający od reszty pod względem wizualnym wątek "Piekiełka". Moim zdaniem to tam najbardziej widać charakterystyczne elementy ubioru dla danych epok. W latach 80. cekiny i dość ostre kolory u pań oraz nudne, klasyczne, szarobure garnitury panów.

W latach 90. królują już jedwabne wzorzyste koszule, błyszczące za duże garnitury i długie, szyte ze skosu suknie pań.

"Zachowaj spokój" to nowy polski serial Netflix pełen zwrotów akcji. W obsadzie mariaż gwiazdorskiej obsady i młodego pokolenia>>

W 2021 znów sięgamy z fascynacją do lat 90. Co nas przyciąga do tej dekady?

Lata 90. uważane są za dość brzydki okres w modzie. Wszystko wydawało się za duże i workowate. Szerokie spodnie, bluzy i T-shirty do połowy uda lub wręcz przeciwnie: króciutkie topy odsłaniające brzuch, ciężkie buty na koturnach. Wszystko to możemy zaobserwować teraz i jest to wizualnie dużo przyjemniejsze niż trzydzieści lat temu. Wydaje mi się, że we współczesnej modzie panuje całkowita dowolność, po fascynacji latami 80. przyszedł czas na 90. i zaraz nadejdą nowe 2000. Młodzież jest bardzo odważna i nie boi się eksperymentować, co uważam za wspaniałe i niezwykle inspirujące.