Twój ostatni album, czyli „Nocna”, ma dość melancholijny wydźwięk. Czy o uzyskanie takie efektu chodziło ci od samego początku prac nad tą płytą?

Nie mam pewności, czy o to mi właśnie chodziło, czy ja po prostu taki jestem. Ja generalnie robię muzykę, którą można określić mianem „molowej”, bo dużo mam w sobie takich właśnie emocji i znajdują ujście w muzyce. Każda moja płyta była mniej lub bardziej melancholijna, więc „Nocna” jest spójna z resztą dyskografii. Jeśli wyjdzie mi coś wesołego, to chyba przez przypadek.

Czy od samego początku wiedziałeś, jaki album chcesz nagrać i jakich ludzi na niego zaprosić? No i czy wszyscy przyjęli zaproszenie?

Mniej więcej tak. Były takie sytuacje, że pomysły na niektóre utwory pojawiły się już w toku prac. Tak było na przykład z Kabe, którego usłyszałem gdzieś przypadkiem, gdy prace nad płytą trwały. Było też tak, że chciałem nagrać jakiś utwór, ale on finalnie na płycie się nie znalazł. Normalna sprawa, często tak się dzieje – na przykład któremuś z dogadanych gości nagle zmieniają się plany.

Ktoś od razu odmówił?

Zawsze ktoś odmawia, ale nigdy nie zdarzyło się, żeby powodem było to, że nie podoba mu się pomysł na muzykę. To raczej kwestia braku czasu.

Przez sporą grupę ludzi jesteś postrzegany jako producent hip-hopowy, bo twoje współprace z raperami na przestrzeni lat odbiły się chyba najgłośniejszym echem, ale współpracujesz też z artystami popowymi. Widać jakąś różnicę, w podejściu lub innym aspekcie pracy, między jednymi a drugimi?

Moim zdaniem trudno mówić o jakiejś szczególnej odrębności światów rapowego i popowego. To kwestia osobowości danego artysty, a nie środowiska, w którym on się obraca. Są osoby chętne do współprac i do robienia wielu rzeczy, a są też bardziej zamknięte i introwertyczne, ale nie ma to związku z muzyką, jaką tworzą. Może w przypadku raperów więcej rzeczy udaje się robić spontanicznie, a z wokalistami i wokalistkami częściej trzeba umawiać się na konkretną datę, ale nie jest to żelazna reguła. Ja rzeczywiście jestem kojarzony jako producent hip-hopowy, ale do archetypu typowego rapowego producenta trochę mi daleko.

Jesteś w stanie podać choć przybliżoną liczbę artystów, z którymi współpracowałeś w trakcie swojej kariery?

Setka będzie na pewno.

Który z nich zrobił na tobie najlepsze wrażenie, czy to swoim profesjonalizmem, poczuciem humoru czy może niekonwencjonalnym podejściem?

Było mnóstwo sytuacji, które mnie zaskakiwały w różny sposób. Przy ostatniej płycie wielu artystów zaskoczyło mnie tym, że zgodziło się na nagranie z orkiestrą za jednym podejściem. Przeważnie wokal nagrywa się partiami, tych wersji jest mnóstwo, potem to trzeba wybierać, kleić... Przy poprzedniej płycie, czyli „Out" zaskoczyła mnie Ania Dąbrowska, bo wysłała mi już obrobione wokale, które sama sobie zrealizowała. To artystka, która ma nie tylko warsztat wokalny, ale jest też świetną producentką, co jest ewenementem.

Są jacyś wykonawcy, z którymi jeszcze nie pracowałeś, a chciałbyś?

Z wieloma już się udało, ale nie ze wszystkimi. Na pewno chciałbym kiedyś nagrać utwór z Anną Marią Jopek. Za dzieciaka dużo słuchałem Paktofoniki, więc siłą rzeczy myślę o współpracy z Fokusem. Marzy mi się też połączenie sił z Leszkiem Możdżerem, ale to już ikona muzyki na całym świecie.

Nagranie płyty producenckiej wydaje mi się strasznie karkołomnym i skomplikowanym procesem. Jak to u ciebie wygląda?

To rzeczywiście skomplikowana sprawa, ale pod kątem społecznym. Tworząc taki album tworzysz grupę, którą można roboczo nazwać „autorzy na danej płycie”. To grupa, która musi się zorganizować, zaangażować, znaleźć czas... To są kwestie techniczne i te chyba są najtrudniejsze. Moje płyty producenckie są dość osobiste, to ja często narzucam temat, który ma się na nich znaleźć. Niekiedy dany artysta dostaje niepełny utwór, w którym jest na przykład napisany i zaśpiewany przeze mnie refren, a do którego trzeba dopisać zwrotki na dany temat. Nie przypominam sobie, żeby któryś z moich gości miał problem z tym, że to ja nadaję ton całości, także w warstwie tekstowej.

Należysz do tych muzyków, którzy na pytanie o swoją najlepszą i ulubioną płytę odpowiadają „ta ostatnia”?

Nie, ja tak nie mam. Na moje płyty trafiają niekiedy utwory, które napisałem nawet kilka lat wcześniej. Wydaje mi się, że płyta „Orchestra” jest realizacyjnie lepsza od „Utopii”, ale na przykład teledyski były lepsze do kawałków z innego albumu. Ja oceniam swoje albumy całościowo, nie ograniczając się jedynie do samej zawartości muzycznej. Biorę pod uwagę jakość teledysków właśnie, ich ogólny odbiór, to co się o nich mówiło i tak dalej. Jestem przekonany, że „Nocna” jest z pewnością najlepiej zrealizowaną w moim dorobku.

A skoro już mówimy o teledyskach – swojego czasu pewne poruszenie w mediach wywołała obecność w jednym z nich Little Caprice, czyli aktorki porno. Jak doszło do tej współpracy?

Ona pojawia się w dwóch moich teledyskach – do kawałka „Insomnia” z płyty „Out” i do utworu „Prędkość” z Kukonem z albumu „Nocna”. Chciałem, aby taka postać (w sensie profesji, a nie ta konkretna osoba) wystąpiła w „Insomnii”. Po prostu się do niej odezwałem i Marketa (bo tak ma na imię) posłuchała tego numeru i stwierdziła, że bardzo jej się podoba, więc chętnie weźmie w tym udział. Na planie złapaliśmy fajny kontakt, który trwa do dziś, więc kontynuowaliśmy współpracę przy okazji wspomnianego teledysku do „Prędkości”. Swoją drogą to niesamowite, jak ona jest rozpoznawalna. Idąc rynkiem w Rybniku praktycznie co drugi facet odwracał głowę w jej kierunku z wyrazem niedowierzania na twarzy.

Sam pomysł przełożył się w jakiś wymierny sposób na wyświetlenia i ogólną promocję albumu?

Trochę tak, choć nie staraliśmy się szczególnie promować w ten sposób. Nie było żadnej notki prasowej, a rozgłos był całkowicie organiczny. I rzeczywiście, ta informacja pojawiła się również w serwisach, które nigdy wcześniej o mojej twórczości nie pisały. To był taki żart, który dobrze się przyjął.

Lubisz sobie pośmieszkować, prawda?

Zdecydowanie, to zresztą jeden z powodów, z których polubiliśmy się z Caprice, bo mamy zbliżone poczucie humoru.

To, w jaki sposób funkcjonujesz w internecie – czyli generalnie luźny i z mocnym przymrużeniem oka – pomaga w osiąganiu celów zawodowych?

Nie, raczej pojawia się obawa, że przez to co wypisuję mogę być traktowany niepoważnie. Mało tego, wydaje mi się że i moja muzyka mogła być odbierana jako coś robionego dla żartu. A to akurat jedna z niewielu rzeczy, którą robię całkowicie na poważnie. Pewnie masz już dość takich stwierdzeń, bo każdy artysta mówi, że jego dzieło to lustrzane odbicie stanu jego duszy i coś, co traktuje śmiertelnie serio, ale taka jest prawda. Nie znam ludzi, którzy robią coś totalnie na odpierdol. Ja nie chcę opowiadać truizmów, bo one nikogo nie obchodzą, dlatego pozwalam sobie na mówienie w luźniejszy sposób. Lubie śmiać się z siebie, bo wtedy mam pewność, że nikt nie poczuje się obrażony.

Opinia słuchaczy ma jakiś wpływ na to, co robisz?

Trudno to jednoznacznie stwierdzić. Jeśli duża liczba ludzi krytykuje jakiś utwór albo album, to takie opinie trudno całkowicie zignorować. Trzeba jednak pamiętać o tym, że nie da się wszystkich zadowolić. Z jednej strony chciałoby się pisać i tworzyć tak, żeby to wszyscy lubili, ale z drugiej w taki sposób, żeby się wyróżniać na tle innych twórców... Mój humor trafia do sporej liczby ludzi, ale czasami dostaję wiadomości, że z pewnych rzeczy nie wypada żartować.

Z jakich na przykład?

Na przykład z papieża Polaka. Nie można i już! Zresztą wszystko zależy od środowiska i kontekstu. W otoczeniu ludzi, którzy się znają można sobie pozwolić na więcej, bo zrozumieją w czym rzecz, ale nie pójdziesz na imieniny do cioci i nie będziesz tam rzucał żartami z internetu, bo zostaniesz uznany w najlepszym przypadku za głupka. Mi się zdarzyło rzucić tekstem, który mógł zostać uznany na rasistowski, seksistowski albo szowinistyczny, podczas gdy ja kompletnie nie mam w sobie takich poglądów. Lubię za to być złośliwy, więc czasem wchodzę w rolę osoby, którą nie jestem i żartuję sobie w taki sposób. Trollem czasem jestem, co tu dużo mówić.

Wracając do kwestii muzycznych – 3 najważniejsze momenty twojej kariery to...

Pierwszy to moment, w którym zacząłem robić muzykę, czyli w okolicach roku 2003. Drugi to ten, w którym ludzie mi uwierzyli, że moja muzyka jest naprawdę moja, a nie ściągnięta z internetu, czyli jakoś 2008. Trzeci to premiera mojej debiutanckiej płyty, czyli rok 2014, kiedy też założyłem swój zespół.

Wyobrażasz sobie, że mógłbyś funkcjonować także poza muzyką, na przykład walczyć w MMA, co teraz jest dość naturalną dla wielu drogą budowania większej rozpoznawalności?

Nie wiem, trudno mi to sobie wyobrazić. Taka propozycja nigdy nie padła, nie wiem z kim mógłbym się bić, żeby mieć jakiekolwiek szanse.

Jakie plany na przyszłość? Nowy album, jeszcze więcej gości, może jakaś wolta stylistyczna?

Chciałbym odwdzięczyć się gościom, którzy wystąpili na mojej płycie i dali z siebie tak wiele, dlatego chciałbym zrobić muzykę na ich albumy. To najbliższy mój cel.