Joanna Brodzik, aktorka.

Tylko ja na pustyni

Kiedy miałam 33 lata, nie wiedziałam, w którą stronę pójść. Uczuciowo i zawodowo. Intuicja podpowiedziała mi, że powinnam pojechać nad Morze Martwe. Pojechałam sama, w dodatku w okresie sylwestrowym. Hotel przysłał po mnie kierowcę, sympatycznego Beduina. W trakcie przeprawy przez pustynię ten człowiek – kosmita, przybysz z obcej planety – odsłonił się przede mną i sprawił, że i ja opowiedziałam mu swoją historię. Kiedy dojechaliśmy, wręczył mi palemkę w doniczce. Pożyczył mi ją na czas pobytu nad Morzem Martwym, żebym nie była tak strasznie sama. Pielęgnowałam ją przez dziesięć dni w hotelu wypełnionym po brzegi wielkimi żydowskimi rodzinami. One biesiadowały, a ja roztkliwiałam się nad sobą. 2 stycznia pojechałam na wycieczkę do Jerozolimy. Kiedy tylko wsiadłam do autobusu, zapytano mnie, jakiego jestem wyznania. Przewidziano osobne trasy zwiedzania dla żydów, chrześcijan i muzułmanów. Jako jedyna chciałam zobaczyć wszystko. W nagrodę, być może czując, że jestem w trudnym momencie życia, przewodnicy zawieźli mnie na koniec do Betlejem. Trafiłam do kościoła, pod którym znajduje się domniemane miejsce narodzin Jezusa. Nie mogłam wyjść z szoku, patrząc na obowiązujące tam podziały: ludzie różnych wyznań klęczeli plecami do siebie, a przecież modlili się o to samo. Wyszłam ze „stajenki” przekonana, że żyjemy w kłamstwie. Zamiast próbować się dogadać, wszystko komplikujemy. Naprawdę poplątało nam języki. Poczułam, głęboko w sobie, że istnieje jeden Bóg. To było jedno z ważniejszych doświadczeń mojego życia. Na lotnisko wracałam ze „swoim” Beduinem. Oddałam mu palemkę, podziękowałam za dobroć. To wzbudziło czujność straży granicznej. Przetrzepali mi walizkę. W końcu zapytali, co taka dziewczyna jak ja robi sama w Nowy Rok na pustyni. Nie wytrzymałam presji, ryknęłam płaczem na cały terminal. Nie mogłam się uspokoić. To ich przekonało, puścili mnie do samolotu. Z Izraela wróciłam inna, silniejsza. Wszystkie bzdury, które wypełniały moją głowę przed wyjazdem, uleciały. Odpuściłam, a niedługo potem wszystko się poukładało. Uważam, że każda z nas potrzebuje prawdziwej samotności, żeby oczyścić sobie umysł. Mało która kobieta pozwala sobie na podobną ekstrawagancję jak samotny sylwester na końcu świata, a szkoda. To działa.

Joanna Brodzik. fot. Marcin Kempski/I like photo

Manuela Gretkowska. fot. Marcin Kempski/I like photo

Manuela Gretkowska, pisarka.

Moje miejsce -  Australia

Podróż nie jest dla mnie celem życia, raczej nagrodą. Gdy pisałam „Miłość po polsku”, uczestniczyłam w ciekawych badaniach. Bohater mojej książki zajmuje się analizą fal mózgowych. Z elektrodami na głowie chciałam to przeżyć na własnej skórze, żeby lepiej opisać. Pani doktor, mistrzyni ceremonii, kazała mi wyobrazić sobie coś przyjemnego, co wytworzyłoby u mnie określone fale. Wyobrażałam sobie mnóstwo rzeczy, a ona czekała na ten jeden obraz, który wyzwoli u mnie szczytowanie mózgu. No i dopiero obrazki z podróży wystarczająco połechtały mój umysł. To przekonało mnie, że warto inwestować w podróże, bo nawet wspomnienia o nich to najbardziej wyrafinowana pieszczota dla mózgu.

Taka była moja wyprawa do Australii. Po trzydziestce pojechałam na dwa tygodnie odwiedzić znajomych w Perth. Właściwie zwiedziłam cały świat, ale to w Australii, od momentu wylądowania, czułam, że to moje miejsce. Już celnik na lotnisku był inny od celników gdziekolwiek indziej. Do Australii nie wolno wwozić jedzenia, a ja miałam solidny
prowiant z sobą, bo bardzo lubię jeść. Celnik powiedział: „No tak, będziesz głodna, ale napisałaś w oświadczeniu, że jedziesz do znajomych, oni cię nakarmią”. Odparłam na to: „Być może, ale nie znam rozkładu ich mieszkania. Nie wiem, jaka jest tam droga od sypialni do lodówki, mogę pobłądzić po ciemku”. Przekonało go to, a przynajmniej udawał.

W Australii kocham wszystko: ludzi, krajobraz, klimat. A przede wszystkim cudowny brak historycznego bagażu. Polska rośnie na traumie. W mojej, wybudowanej przez gminę żydowską, szkole podstawowej w Łodzi najpierw była siedziba gestapo, później bezpieki. Urodziłam się na terenie getta, Warszawa, w której żyję, jest pogrobowcem, wszędzie tablice pamiątkowe. Mam za dużo wyobraźni na to, żeby żyć „na tle historycznym”. Wiem, że w Australii była okrutna dyskryminacja Aborygenów, ale skala traum w tym kraju mnie nie przytłacza, przeważa ogrom przyrody. Chciałabym tam wrócić. Na pustynię bez historii i bez kultury. Co za ulga! Być Priscillą, królową pustyni.

Maja Ostaszewska. fot. Marcin Kempski/I like photo

Maja Ostaszewska, aktorka.

 

Indie zmieniająperspektywę

 

Byłam w Azji wiele razy. Jest mi wyjątkowo bliska. Zanurzając się w kompletnie obcej kulturze, człowiek łapie niezbędny dystans, przestaje wiecznie koncentrować się na sobie. W Indiach byłam trzy razy, nigdy na zorganizowanejwycieczce. Moja indyjska inicjacja to była wielka improwizacja na podstawie informacji znalezionych w przewodniku, porad udzielonych przez znajomych, którzy już w Indiach byli, oraz własnych przeczuć. Nigdy nie zapomnę Bagdam czy Waranasi. Prawdziwe Indie poznałam też w trakcie wyprawy do małego, ale ważnego dla dżinizmu miasteczka. W Shravana- belagola stoi jeden z największych na świecie posągów Buddy wykuty z jednego kawałka skały. To miejsce rzadko uczęszczane przez turystów, z jednym nędznym hotelikiem, w którym o klimatyzacji nikt nie słyszał. Dojechaliśmy tam rozklekotanym autobusem, w środku nocy. Musieliśmy zanocować w tym kuriozalnym przydworcowymhostelu. Tak bardzo brzydziłam się pokoju, który nam przypadł,że ubrania rozwiesiłam na sznurku, żeby niczego nie dotykały.Na zaścielonym łóżku położyłam karimatę.

 

Z azjatyckich krajów za Indiami tęsknię najbardziej, ale też nigdzie nie natknęłam się na tak straszne cierpienie. Wiadomo, że w Indiach jest najwięcej miliarderów na świecie, ale też np. w Bombaju ludzie umierają na ulicach. Kręcą się po nich dzieci, okaleczone specjalnie po to, żeby mogły żebrać. Zachowują się jak dzikie zwierzątka, które cię obskakują gromadnie. W pierwszych dniach swojej podróży do Indii, kilkanaście lat temu, cały czas płakałam. Myślałam, że nie wytrzymam towarzyszących wyprawie emocji. Potem zrozumiałam, że to dla mnie wielka nauka. W Indiach raz jesteś w raju, pełnym pięknej architektury, kwiatów i pysznego jedzenia, a raz w piekle, pełnym ludzkiego cierpienia. Tam jest wszystko. W Azji zobaczyłam, że życie i śmierć są tak blisko siebie, że szczęście splecione jest nierozerwalnie z cierpieniem.

 

Odkąd na świecie są Franek i Janinka, jeszcze nigdy z Michałem nie pojechaliśmy na żadne wakacje bez nich. Na razie marzy nam się długi weekend tylko we dwoje, ale wakacje jeszcze nie. Gdy dzieci będą starsze, chcielibyśmy pojechać znów do Azji, również z nimi. Pokazać dzieciom miejsce, które rozwinęło mnie wewnętrznie.

Justyna Pochanke. fot. Marcin Kempski/I like photo

Justyna Pochanke, dziennikarka TVN.

 

W drodze do Toskanii

 

Lubię odpoczywać w ukryciu. Na urlop potrafię czekać rok, więc zależy mi, żeby wyssać przyjemność z każdej wolnej chwili. I za każdym razem – chociaż nie przeżywam podczas podróży duchowych przemian – dochodzę do rewolucyjnych wniosków. Chcę zostać tam, gdzie jestem, oświadczam to swojej rodzinie. Pojawia się we mnie pokusa, żeby wykonać
jeden telefon, zburzyć status quo i przewrócić życie do góry nogami. Ten pomysł kiełkuje we mnie błyskawicznie, a potem znika równie szybko, jak się pojawił. Zawsze wracam.

 

Podróżujemy samochodem, bo z lataniem samolotami mam olbrzymi problem. To dziwne, bo wywodzę się z „latającej rodziny”. Pilotami są mój brat i ojczym. Może za dużo wiem o lataniu, może nasłuchałam się opowieści o katastrofach lotniczych? Wszyscy moi bliscy, widząc, jak potwornie przeżywam każdy start i każde lądowanie, ulitowali się nade mną. Jeżeli jedziemy na południe Francji, to zamiast wsiąść w samolot, który do Nicei leci dwie godziny i 20 minut, wbijamy się w samochód i jedziemy 36 godzin. To ma też dobre strony. Podróżujemy niespiesznie, bez nerwów. Kombinujemy i wymyślamy trasy, nocujemy w fajnych hotelach, zatrzymujemy się, zwiedzamy. Jestem dość karnym pasażerem. Sama prowadzę dobrze, ale gdy jadę na wakacje, bardzo lubię oddać się w 100 proc. w ręce swojego męża. Uwielbiam gapić się przez okno. Zwłaszcza że jak się jedzie na południe Europy, widoki są piękne. Kocham trasę do Toskanii, z jej krętymi drogami i przełęczami, wspinającymi się w górę, w stronę marmurów Carrary. Wielogodzinna podróż samochodem to również świetna okazja, żeby porozmawiać z rodziną. Mamy swój mały rytuał – w którejś godzinie wyprawy tradycyjnie zaczynam układać limeryki. Oczywiście frywolne, z mocnymi wyrazami, podszyte żartem. Z mocną puentą, która musi bawić do łez. Mam łatwość rymowania, ale tylko w podróży. Na co dzień nie jestem poetką.

Kamilla Baar. fot. Marcin Kempski/I like photo

Kamilla Baar, aktorka Teatru Narodowego w Warszawie.

 

Bez lękuw Paryżu

 

Najciekawsze są dla mnie podróże w głąb mnie samej. Podróżować wewnętrznie to zmierzać w nieznane. Pierwszy przełom wewnętrzny zaliczyłam, gdy skończyłam 30 lat, drugi – kiedy zaszłam w ciążę, trzeci – po urodzeniu Brunona. Sama ciąża również była dla mnie podróżą: obserwowałam, jak się zmieniam, sama siebie zaskakiwałam. Teraz – od momentu, gdy wróciłam do pracy – próbuję ustalić, jak macierzyństwo na mnie podziałało. Towarzyszy temu masa przemyśleń, przewartościowanie tego, co do tej pory wydawało mi się istotne. Chciałabym każdy dzień przeżywać tak, jakby był moim ostatnim. Znajdować czas na sprawy najważniejsze, dla siebie, dla swoich bliskich i wykroić jeszcze miejsce na pracę, na realizację moich pasji. Kiedyś żyłam z dnia na dzień, bez specjalnego planowania. Teraz myślę o swoim życiu jak o dziele zamkniętym, zastanawiam się, jak będzie ono wyglądało na finiszu.

 

Najlepiej myśli mi się w ciszy, w bezwzględnej samotności. Miejsce jest nieistotne. To może być podczas spaceru z synem, kiedy słucham muzyki przez słuchawki. Ona potrafi mnie przenieść w inne galaktyki. Totalnie regeneruję się w naszym domu na wsi w dolinie Nidy. Jeżeli potrzebuję zupełnego odłączenia, to po prostu wsiadam w samochód. Już nawet 15-20 kilometrów, które przemierzam sama za kółkiem, potrafi nadać moim myślom nowy bieg. Jadę do natury, patrzę na niebo, często na niebo nocą. Z dala od miasta.

 

Choć jest też jedno miasto, miejsce sentymentalne, w którym czuję pełnię życia i zapominam o lękach. To Paryż. Pojechaliśmy tam z moim partnerem na początku naszego związku. Spakowałam do walizki najlepsze ciuchy, a po przylocie okazało się, że zginął nam bagaż. Najpierw się załamaliśmy, ale potem postanowiliśmy nie zwracać uwagi na drobiazgi. Wysiedliśmy w centrum z autobusu, który dowiózł nas z lotniska. Rozejrzeliśmy się: wszyscy inni turyści byli obciążeni walizami, a my byliśmy wolni. Była ciepła noc, wpadliśmy w euforię. Krążyliśmy po mieście niemal do świtu.Przez cały wyjazd chodziłam w klapkach i koszulce oversize, nie błyszczałam paryską elegancją. A jednak na zdjęciach wyglądamy wspaniale. Ten wyjazd coś w nas przełamał, odkrył naszą naturalność, utwierdził w naszych wyborach. Było jak na filmach, nie – było lepiej.

TEKST: Hanna Rydlewska

Zdjęcia: Marcin Kempski/I like photo

ŹRÓDŁO: magazyn ELLE